Sri Adi Sankara Life History

Sri Adi Sankara Life History, an artist’s impression

Lord Shiva, also known as Dhakshinamurthy, who spreads the Universal Truth not by words but by his silence and by his sign of his hand which is held in the form of "Chin Mudra". About 2500 years ago, when the spiritualization of the people greatly reduced, all the Gods and the Rishis went to Kailash and pleaded with Lord Shiva to revive the world. Lord Shiva agreed with their request and informed that he will be born in this world. Lord Brahma, Indra and others also agreed to be born in this world to help Lord Shiva.      In Kaladi, Kerala, a learned brahmin, by the name of Sivaguru, and his wife, Aryambal, spent their life in pooja and in giving alms to poor and in other good deeds. This childless couple went to Trichur and performed puja for 48 days to Lord Vadakkunathan (Lord Shiva) and prayed for a son. Lord Shiva melted in their devotion and appeared before them and told them "I am extremely happy with your devotion and you will get what you want. But tell me whether you want a number of dull children or a son who is extremely intelligent, who will live for a short period only." The couple replied the decision could not be theirs as the Lord knows what is good for them.      Lord Dakshinamurthy, pleased with the reply, was born to Aryambal under the star "Thiruvaithhirai". As the Lord had already promised that he will be born to do good to this world, the child was named Sankara. Sam means prosperity and Karathi means te giver. All the visitors stood in awe at the divinity of the child and said "This is not an ordinary child".      As Shankara grew up, he attraced everybody with his intelligence and kindness. At the age of three, he was given "Aksharabyas", i.e., the learning of writing and reading. At the age of four, he lost his father. At the age of five, he was initiated in Brahmacharyam i.e., the holy thread ceremony was conducted and he was sent to Gurukul for learning of scriptures. As per the practice the brahmachari has to go from house to house and take alms and submit this to his guru. On a Dwadasi day Sankara happened to go to the house of a very poor lady jand asked for the alms. The lady did not have a single grain of rice in her house to give. However she had kept a single Amla fruit for herself as it was a Dwadasi day. She unhesitatingly gave this Amla fruit to Sankara as she could not send a Brahmachari empty handed. Sankara was moved by her selflessness and the poverty of the lady and prayed to Goddess Lakshmi in a beautiful sloka which is called "Kanaka Dhara Stotram". On completion of this stotram, Goddess Lakshmi appeared in person and showered a rain of golden coins on the poor lady's house.      One day, the rishis came to him and reminded him of his duty to the land in spreading spiritualism. Sankara agreed it was time to become a Sanyasi and go all over the country to kindle religious ferver. One day when Sankara was taking bath, a crocodile caught hold of his leg. Sankara called out to his mother. Aryambal came running and to her horror she found her son in the grip of the crocodile and she cried that se did not know how to help her son. Sri Sankara informed his mother that his life was nearing to an end, but if he became a Sanyasi, he could start a new life as a sannyasi. Thus Sri Sankara obtained permission from his mother to become a sannyasi.      Sri Sankara went in the search of a Guru to be formally initiated as a Sannyasi. At the banks of the river Narmada, he found the river gushing forth into floods. By using his powers, he encapsulated the river in his Kamandal (a vessel sannyasi's carry) and released it in the banks of the river. Sri Govinda Bagawathpathar, an ascetic who saw this, marvelled at Sri Sankara dn took him on as a Shishya.      Sri Govinda Bagawathpadar taught various vedas to Sri Sankara. He also taught about Advaita, the principle that every one in this world is the manifestation of God and that God and Atman are one and the same. He advises Sri Sankara to go out in the world and spread this truth throughout the country.      Sri Sankara went to Kasi and by that time, he had a lot of disciples. One of them, Sanandhyaya, was drying the clothes of his Guru and suddenly Sri Sankara called him to the other bank of the river as he needed the clothes urgently. Sanandhyaya, little realising that he would drown, starts walking into the river. However, the Grace of his Guru resulted in a lotus materialising wherever he was keeping his foot. When asked as to how did he cross the river, he says that when his Guru calls, he is not to worry about anything. Sri Sankara named him as Padma Padar (lotus feet).      Once, in Kasi, when Sri Sankara was going to the Vishwanath Temple, his path was blocked by an "untouchable" who was accompanied by his wife and 4 dogs. The disciples of Sri Sankara shouted at him to make way, and to keep a distance. The untouchable smiled and said, ""According to your principle of Advaita, which you practice, all the Jivatma are same as God. How do you ask me to go? How am I different from your Paramacharya? What you say is unreasonable. How can I go away from myself?" Sri Sankara realised that it was not an ordinary person and understood that it was Lord Shiva himself who had come along with His escort and the four Vedas. He prostrated before the Lord and sang five slokas called "Manisha Panchakam". Lord Shiva presented himself along with Visalakshi and blessed Sri Sankara.      When Shri Sankara was 16, a very old Brahmin of ill health started arguments with him about Brahmasutra bashyam which Shri Sankara had written. Shri Sankara was astounded by his intelligence and arguments but they continued their discussion. The arguments continued for days together and the more Shri Sankara argued, his ideas crystallised more and more and he understood that the old man was none other than Vyasa Rishi, who was the creator of Brahmasutra. Sri Sankara said that he has done a great disrespect to the sage by entering into an argument. Vyasa Rishi said "I fully agree with your bashyam and I wanted to establish that yours is correct. I bless that you should live another 16 years and you should spread this Advaita throughout the country."      Sri Sankara learnt that there was a great learned person by the name Mandana Mishra who lived in Mahishmati and who followed the Karma Mimaamsa method of devotion. Sri Sankara arrived at his house and found his house was closed and Mandala Mishra was carrying out some rituals inside his house. Sri Sankara entered the house by using his powers and entered the house. Mandala Mishra became very angry and shouted at Sri Sankara. But Sri Sankara smiled and explained the uselessness of such rituals. However, Mandala Mishra admired the intelligence of Sri Sankara and started discussions with him after completing the rituals. Sri Sankara said that there should be a judge to decide the winner and suggested that Sarasawani, the wife of Mandala Mishra, to be the judge. Sarasawani, who was extremely intelligent and learned, realised that Sri Sankara was none other than Lord Shiva, did not want to declare her husband as the loser. She suggested that both of them should wear a garland of flowers and whichever garland fades first, that person would be the loser. Naturally, Sri Sankara won.      As per the original condition, Mandala Mishra became an ascetic and started to leave the house. Unable to bear the separation, Sarasawani stood transfixed and told Sri Sankara that according to our faith, the husband and wife, even though have two bodies, are spiritually one and she would be incomplete without her husband. Sri Sankara accepted this and started discussion with this lady. Saraswani showered questions like rain and Sri Sankara gave very beautiful answers and Sarasawani acknowledged him, and followed Sri Sankara and her husband's footsteps.      In their travels, they reached Sringeri in Karnataka, which is on the banks of Tungabadra. While Sri Sankara and Mandala Mishra were walking, Sarasawani did not move and stood fixed in the sands of Tungabadra. Sri Sankara turned back and realised by his divine powers that Sarasawani did not want to proceed any further and created a seat for her for spreading the Advaita. This seat is today called the Sharada Peetham or the Seat of Sharada. This was the first Mutt installed by Sri Sankara, with the direction that all the heads of the Mutts will be called Sankaracharayas and they will have a lineage of Shishyas or disciples.      When Sri Sankara was in Sringeri, he divined by his superior powers that his mother was in her deathbed, and as per his promise while taking Sanyas that he would be by her side while she breathes her last, he reached Kaladi and paid his last respects to the old lady. Aryambal was happy that her son had come back. Sri Sankara prayed to Lord Venkateswara who appeared in person and blessed Aryambal. Sri Sankara did the last rites for his mother but the people of Kaladi said that a Sanyasi does not have the right to do the last rites, but he did not hear that and carried the body of Aryambal and put her in the pyre himself and lit it himself.      After the death of his mother, he went all over the country and converted the people of other faith to Advaita. He revived a number of temples and using his powers, he established a number of Yentras in these temples to spread the blessings of Parasakthi. During his travels, he arrived at Mukambi, a religious place in Karnataka. A poor brahmin came to Sri Sankara with his deaf and dumb son and prostrated before Sri Sankara. Sri Sankara asked the boy, "who are you?". The dumb and deaf child, for the first time, opened his mouth and explained, "The body is not me, it is the Paramatma who is my body." Sri Sankara was pleased with his answer and he gave an amla fruit and named this boy as Hastaaamalakan. (Hastaa means hand and Amalakan means amala). Hastaamalaka became one of the principle disciples of Sri Sankara.      Sri Sankara, with his three principle disciples, namely, Padmapadar, Sureshwarar (Mandala Mishra) and Hastaamalaka, went from place to place, and preached Advaita. Sri Sankara gave intense training to his disciples. One of the other disciples, Giri, while listening to the discourses, would not ask any doubts, would not open his mouth, and would be silent all the time. Some of the other disciples thought that this Giri was a dumb idiot and did not know anything. One day, all the disciples were ready to listen to Sri Sankara's discourses. Sri Sankara waited for Giri to arrive. Ultimately, Giri turned up but instead of keeping silent on that day, burst forth into eight slokas which had never been heard by the disciples earlier. These were the creation of Giri. On hearing this, all the disciples felt ashamed and praised Giri. These slokas are called "Thotaka ashtakam". Giri was named as Thotakar by Sri Sankara.      Sri Sankara visited Thiruvidaimarudur in Tanjore district of Tamilnadu, which is a great religious place, and the ruling deity in the temple was Lord Shiva. The learned Saivites of the temple informed Sri Sankara that Lord Shiva is the creator and that they are all merely lowly life created by Lord Shiva, and if that was so, how does Sri Sankara say that they were one with the Lord ? They did not agree with the Advaita principle. Sri Sankara asked them to enter the temple. As they reached the Sanctum Santorum of the temple, their was a thunderous statement "Satyam is Advaita". This was repeated thrice and it was also followed by a hand which came out of the Linga which conformed the truth. All the learned persons acknowledged the principle of Advaita and accepted Sri Sankara as their Guru. Even today, there is a Sankara Mutt at Thiruvaimarudur and there is a linga with a hand materialising out of it.      Sri Sankara visited Thiruvanaikar, near Trichy in Tamilnadu. In this temple, the Goddess Akhilandeswari was having a feirce power and people who went to have her darshan could not stand the fierceness of this Goddess. Sri Sankara created two sets of earrings which are called Tatankam and he presented these to the Goddess. The fierceness of the deity reduced. This tatankam, the earrings, has been maintained over time by the Acharyas of the Kanchi Mutt.      Sri Sankara visited Tirupathi and recited the Sloka "Vishnu pathathi keshanta stotra" which describes the Lord from his foot to the head. He wanted the people to visit the Lord in great numbers and get his blessings, he established an yantra. From that day the number of followers of the temple increased and is increasing day by day.      Arjuna tree is the tree of "Marutha" and the place where Lord Shiva appears as a Linga under this "Martha" tree is called Arjuna Kshetra. The Thiruvadaimaruthur which Sri Sankara visited earlier is called Madhyaarjunam. Srisaila, in Andhra, is called Mallikarjunam as Lord Shiva resides under a Marutha Tree which has also got Jasmine creepers on this tree. Sri Sankara visited this tree and became ecstastic on seeing the linga at the foot of this tree. His happiness flowed like the waves of a flood and became a sloka called Sivanandalahiri.      Near Srisailam, there is a forest called Hatakeshwaram, that no man enters. Sri Sankara entered this place and did penance for many days. During this time, a Kabalika, by name Kirakashan appeared before him. Kapalikas are a set of people who live in the burial grounds and pray to God by giving human and animal sacrifice. They were against Advaita which preaches love and affection and shuns violence. He asked Sri Sankara that he should give his body as a human sacrifice to Lord Shiva. Sri Sankara was happy to hear this request and agreed. Kirakashan was about to cut off Sri Sankara's head when Lord Narasimha appeared in the form of a lion and killed Kirakashan.      Sri Sankara completed his travels and went to Badrinath. Lord Vishnu appeared before him and told that his sculpture in Alaknanda river should be taken out and a temple should be built for it. This temple is called Badrinarayan temple and is one of the important religious places for Hindus.

மகா சரஸ்வதி அம்மன் திருக் கோயில் குலசேகரபுரம்,கன்னியாகுமரிமாவட்டம்.

                                                                 ஓம்
        ஓம் மகா கணபதி உடன் ஓம் ஸ்ரீ மகா சரஸ்வதி அம்மன் திருக்கோவில்

                                       குலசேகரபுரம்,கன்னியகுமரி மாவட்டம்

நாடிப் புலங்கள் உழுவார் கரங்கள் நயவுரைகள்
தேடிக் கொழிக்கும் கவிவாணர் நெஞ்சம்
உவந்து நடம் ஆடிக் களிக்கும் மயிலே
உன்பாதம் அடைக்கலமே.    
                                                                கவிமணி தேசிக விநாயகம் பிள்ளை

ஸ்ரீ சரஸ்வதி  பாடல்கள் (கல்வியில் நினைவாற்றல் பெருக)

வெள்ளை தாமரைப் பூவில் இருப்பாள்
வீணை செய்யும் ஒலியில் இருப்பாள்
கொள்ளையின்பம் குலவு கவிதை
கூறும் பாவலர் உள்ளத் திருப்பாள்
உள்ள தாம்பொருள் தேடி யுணர்ந்தே
ஓதும் வேதத்தின் உள்நின் றொளிர்வாள்
கள்ள மற்ற முனிவர்கள் கூறும்
கருணை வாசகத் துட்பொரு ளாவாள்
மாதர் தீங்குரற் பாட்டில் இருப்பாள்
மக்கள் பேசும் மழலையில் உள்ளாள்
கீதம் பாடும் குயிலின் குரலைக்
கிளியின் நாவை இருப்பிடங் கொண்டாள்
கோதகன்ற தொழிலுடைத் தாகிக்
குலவு சித்திரம் கோபுரம் கோயில்
ஈதனைத்தின் எழிலிடை யுற்றாள்
இன்ப மேவடி வாகிடப்  பெற்றாள்.    - பாரதியார்

ஸ்ரீ சரஸ்வதி கவசம் (கற்ற கல்வியினால் பலன் பெற)

சரஸ்வதி என் தலையைக் காக்க வாக்கின்
தலைவியாம் வாக்தேவி நுதலைக் காக்க
விரசு பகவதி கண்ணைக் காக்க நாசி
விமலைவாக் வாதினியாள் காக்க வித்தைக்(கு)
உரியதனித் தேவதைகள் என் உதடு காக்க
உயர்புகழ் பிராம்மிபல் வரிசை காக்க
மருவும் ஐம் என்றிடுமனு கண்டம் காக்க
வாழ் ஹ்ரீமாம் எழுதது என்றன் பிடரைக்காக்க
எழுத்தான சிரீம் என்தோள் காக்க வித்யா
திருஷ்டாத்மா என்மார்பில் இருந்து காக்க
வழுத்துவித்யா ரூபிணிஎன் நாபி காக்க
வாணிகரம் காக்க எல்லா எழுத்தின் தேவி
விழுத்தகஎன் அடிகாக்க வாக்கிற் சென்று
மேய அதிட்டான தேவதை தான் என்றன்
மழுத்தஉறுப் பெவற்றினையும் காக்க காக்க
முள் கிழக்கில் சர்வகண்ட நாசிகாக்க
அங்கியெனும் திசைக்கண்ணே நின்று பீஜாட்
சரிகாக்க மந்திரராஜத்தின் தேவி
பொங்கு தெற்கிலேயிருந்து காக்க காக்க
புகல்மூன்றக்கர வருவாள் நிருதி திக்கில்
தங்கியெனைப் புரந்தருள்க மேற்குத் திக்கில்
சாற்றுநா நுனியுறையும் அன்னை காக்க
துங்கமிகு சர்வாம்பிகை தான் வாயு
துன்னுதிசையினின் என்னைக் காக்க காக்க
கத்திய வாகினி வடக்கில் காக்க எல்லாக்
கலையினிலும் உறைவாள் ஈசானம் காக்க
நத்துசர்வ பூசிதையாள் ஊர்த்துவத்தில்
நயந்திருத்து காத்தருள்க அகோமுகத்தில்
புத்தகவா இனியாகும் தேவி காக்க
புகழ்கிரந்த பீஜத்தின் உருவாய் நின்றாள்
எத்திசைகளிலும் இருந்து காக்க காக்க
எளியேனைக் கலைமகள் தான் என்றும்.
ஸ்ரீ குங்கும மஹிமை (மங்களம் உண்டாக)
குங்கும மாவது குறைகளைத் தீர்ப்பது
குங்கும மாவது குடியினைக் காப்பது
குங்கும மாவது குணமது அளிப்பது
குங்கும மாவது கொல்வினைத் தீர்ப்பது
விதிதனை வெல்வது விமலையின் குங்குமம்
நிதிதனை ஈவது நிமலையின் குங்குமம்
பதிதனைக் காப்பது பதிவிரதை குங்குமம்
கதிதனை யாள்வதும் குங்கும மாமே
தஞ்சமென்றோரைத் தடுத்தாண்டு கொள்வதும்
பஞ்ச மாபாதகம்பரிந்துமே தீர்ப்பதும்
அஞ்ஜின பேருக் கபய மளிப்பதும்
காஞ்சி காமாக்ஷியின் குங்கும மாமே
நற்பத மீவது நாரணி குங்குமம்
பொற்பினை ஈவது பூரணி குங்குமம்
சிற்பரமாவது சிவகாமி குங்குமம்
கற்பினைக் காப்பதும் குங்கும மாமே
செஞ்சுடர் போல்வது சீரான குங்குமம்
கொஞ்சம் அழகைக் கொடுப்பது குங்குமம்
அஞ்சு புலன்களடக்கி யருள்வதும்
காஞ்சி காமாக்ஷியின் குங்குமமாமே
நோயினைத் தீர்ப்பதும் நுண்ணறி வீவதும்
பேயினைத் தீர்ப்பதும் பெரும் புகழீவதும்
சேயினைக் காப்பதும் செல்வம் தருவதும்
தாயினை அர்ச்சித்த குங்குமமாமே
சக்தி கொடுப்பதும் சத்தியம் காப்பதும்
பக்தி யளிப்பதும் பரகதி யீவதும்
முக்தி கொடுப்பதும் மும்மலம் தீர்ப்பதும்
சித்தி தருவதும் குங்குமமாமே
நெஞ்சிர் கவலைகள் நீக்கியருள்வதும்
செஞ்சொற் கவிபாடுஞ் சீரினை யீவதும்
வஞ்சப் பகைவரை வாட்டி யருள்வதும்
காஞ்சி காமாக்ஷியின் குங்குமமாமே
சிவசிவ என்றுத் திருநீறணிந்த பின்
சிவகாமியேயெனச் சிந்தித்தணிவதும்
தவமான மேலோருந்தரித்துக் களிப்பதும்
பலவினை தீர்ப்பதும் குங்குமமாமே
எவையெவை கருதிடில் அவையவை யீவதும்
நவவகை சக்தியின் நலனைக் கொடுப்பதும்
குவிசெய் கரத்துடன் கும்பிட்ட பேருக்குக்
குவிநிதி யீவதும் குங்குமமாமே
அஷ்ட லட்சுமி அருளை அளிப்பதும்
இஷ்டங்களீவதும் ஈடற்ற குங்குமம்
கஷ்டந் தவிர்ப்பதும் காத்தெனை யாள்வதும்
சிஷ்டராய்ச் செய்வதும் குங்குமமாமே
குஷ்டம் முதலான மாரோகந்தீர்ப்பதும்
நஷ்டம் வராதொரு நலனைக் கொடுப்பதும்
எட்டும் இரண்டும் அறிவித்தோர் வீடினைக்
கிட்டவே செய்வதும் குங்குமமாமே
பட்டகாலிலே படுமெனக் கஷ்டங்கள்
விட்டிடாமலே வந்துமே வாட்டினும்
பட்டான பார்வதி பாதம் பணிந்தே
இட்டார் இடர் தவிர் குங்கும மாமே
சித்தந்தனைச் சுத்தி செய்வதற்கெளியதோர்
எத்துந் தெரியாத ஏமாந்த மாந்தரே
நித்தம் தொழுதன்னை குங்குமந்தன்னை
நித்தம் தரித்துமே மேன்மை அடைவீரே
மிஞ்சும் அழகுடன் குங்கம ஆடைகள்
செஞ்சுடராகுமோர் காஞ்சி காமாக்ஷியின்
கஞ்ச மலர் முகந்தன்னிற் றிகழ்வதும்
பஞ்ச நிதி தரும் குங்கும மாமே.


சகல கலா வல்லி மாலை

1. வெண்தாமரைக்கு அன்றி நின்பதம்
தாங்க என் வெள்ளை உள்ளத்
தண்தாமரைக்குத் தகாது கொலோ?
சகம் ஏழும் அளித்து
உண்டான் உறங்க, ஒழித்தான் பித்தாக,
உண்டாக்கும் வண்ணம்
கண்டான் சுவைகொள் கரும்பே!

2. நாடும் பொருள்சுவை சொற்சுவை
தோய்தர, நாற்கவியும்
பாடும் பணியில் பணித்து அருள்வாய்;
பங்கய ஆசனத்தில்
கூடும் பசும்பொன் கொடியே!
கனதனக் குன்றும் ஐம்பால்
காடும் சுமக்கும் கரும்பே!
சகல கலாவல்லியே!

3. அளிக்கும் செந்தமிழ்த் தெள்ளமுது
ஆர்ந்து, உன் அருள் கடலில்
குளிக்கும் படிக்கு என்று கூடும் கொலோ?
உளம் கொண்டு தெள்ளித்
தெளிக்கும் பனுவல் புலவோர்
கவிமழை சிந்தக் கண்டு,
களிக்கும் கலாப மயிலே!
சகல கலாவல்லியே!

4. தூக்கும் பனுவல் துறைதோய்ந்த
கல்வியும், சொல்சுவை தோய்
வாக்கும், பெருகப் பணித்து அருள்வாய்;
வட நூற்கடலும்,
தேக்கும், செந்தமிழ்ச் செல்வமும்,
தொண்டர் செந்நாவில் நின்று
காக்கும் கருணைக் கடலே!
சகல கலாவல்லியே!

5. பஞ்சு அப்பி இதம்தரு செய்யபொன்
பாத பங்கேருகம் என்
நெஞ்சத் தடத்து அலராதது என்னே?
நெடுந்தாள் கமலத்து
அஞ்சத் துவசம் உயர்த்தோன் செந்
நாவும், அகமும் வெள்ளைக்
கஞ்சத் தவிசு! ஒத்து இருந்தாய்;
சகல கலாவல்லியே!

6. பண்ணும், பரதமும், கல்வியும்
தீஞ்சொல் பனுவலும், யான்
எண்ணும் பொழுதுஎளிது எய்த நல்காய்;
எழுதா மறையும்,
விண்ணும், புவியும், புனலும்,
கனலும், கருத்தும் நிறைந்தாய்;
சகல கலாவல்லியே!

7. பாட்டும், பொருளும், பொருளால்
பொருந்தும் பயனும், என்பதால்
கூட்டும் படிநின் கடைக்கண் நல்காய்;
உளம் கொண்டு தொண்டர்
தீட்டும் கலைத்தமிழ்த் தீம்பால்
அமுதம் தெளிக்கும் வண்ணம்
காட்டும்வெள் ஓதிமப் பேடே
சகல கலாவல்லியே!

8. சொல்விற்பனமும், அவதானமும்,
கவி சொல்லவல்ல
நல்வித்தையும், தந்து அடிமைகொள்வாய்,
நளின ஆசனம்சேர்
செல்விக்கு அரிது என்று ஒருகாலமும்
சிதையாமை நல்கும்
கல்விப் பெருஞ்செல்வப் பேறே!
சகல கலாவல்லியே!

9. சொற்கும் பொருட்கும் உயிராமெய்ஞ்
ஞானத்தின் தோற்றம் என்ன
நிற்கின்ற நின்னை நினைப்பவர் யார்?
நிலம் தோய் புழைக்கை
நற்குஞ் சரத்தின் பிடியோடு
அரச அன்னம் நாண, நடை
கற்கும் பதாம்புயத் தாயே!
சகல கலாவல்லியே!

10. மண்கண்ட வெண்குடைக் கீழாக
மேற்பட்ட மன்னரும் என்
பண்கண்ட அளவில் பணிரச் செய்வாய்;
படைப்போன் முதலாம்
விண்கண்ட தெய்வம்பல் கோடி உண்டேனும்
விளம்பில் உன்போல்
கண்கண்ட தெய்வம் உளதோ?
சகல கலாவல்லியே!

மகாகவி கம்பர் இயற்றிய சரஸ்வதி அந்தாதி

ஆய கலைகள் அறுபத்து நான்கினையும்
ஏய உணர்விக்கும் என் அம்மை-தூய
உருப்பளிங்கு போல்வாள், என் உள்ளத்தின் உள்ளே
இருப்பள் இங்கு வாராது இடர்.

படிக நிறமும், பவளச்செவ்வாயும்
கடிகமழ்பூந் தாமரை போற் கையும்-துடியிடையும்
அல்லும் பகலும் அனவரத மும்துதித்தால்
கல்லும் சொல் லாதோ கவி?

நூல்

1. சீர்தந்த வெள்ளிதழ்ப் பூங்கம லாசனத் தேவி, செஞ்சொல்
தார் தந்த என்மனத் தாமரை யாட்டி, சரோருகமேல்
பார் தந்த நாதன் இசைதந்த ஆரணப் பங்கயத்தாள்
வார் தந்த சோதிஅம் போருகத் தாளைவணங்குதுமே.

2. வணங்கும், சிலைநுதலும் கழை தோளும்வன முலைமேற்
சுணங்கும், புதிய நிலவெழு மேனியும் தோட்டுடனே
பிணங்கும் கருந்தடங் கண்களும், நோக்கிப் பிரமன் அன்பால்
உணங்கும் திருமுன்றி லாய், மறை நான்கும் உரைப்பவளே.

3. உரைப்பார் உரைக்கும் கலைகள் எல்லாம் எண்ணில்
உன்னையன்றித் தரைப்பால் ஒருவர் தரவலரோ?தண்
தரளமுலை வரைப்பால் அது தந்து இங்கெனைவாழ்வித்த
மாமயிலே விரைப்பா சடை மலர்வெண் தாமரைப் பதி மெல்லியலே.

4. இயலானது கொண்டு நின் திருநாமங்கள் ஏத்துதற்கு
முயலாமையால் தடுமாறுகின்றேன்; இந்த மூவுலகும்
செயலால் அமைத்த கலைமகளே, நின் திருவருளுக்கு
அயலாய் விடாமல் அடியேனையும் உவந்து ஆண்டருளே.

5. அருணோ தயத்திலும் சந்திரோதயம் ஒத்து அழகு எரிக்கும்
திருக்கோல நாயகி, செந்தமிழ்ப் பாவை திசை முகத்தால்
இருக்கோது நாதனும், தானும் எப்போதும் இனிதிருக்கும்
மருக்கோல நாண் மலராள் என்னை ஆளும் மடமயிலே.

6. மயிலே, மடப்பிடியே, கொடியே இளமான் பிணையே
குயிலே, பசுங்கிளியே, அன்னமே மனக்கூர் இருட்கோர்
வெயிலே, நிலவெழும் மேனி மின்னே, இனி வேறுதவம்
பயிலேன் மகிழ்ந்து பணிவேன் உனது பொற் பாதங்களே.

7. பாதாம் புயத்திற் பணிவார் தமக்குப் பலகலையும்
வேதாந்த முத்தியும் தந்தருள் பாரதி; வெள்ளிதழ் பூஞ்
சீதாம் புயத்தில் இருப்பாள்; இருப்ப என் சிந்தையுள்ளே
ஏதாம்? புவியில் பெறல் அரிதாவது எனக்கினியே !

8. இனிநான் உணர்வது எண்ணென் கலையாளே, இலகு தொண்டைக்
கனி நாணும் செவ்விதழ் வெண்ணிறத் தாளைக் கமலஅயன்
தனி நாயகியை அகிலாண்டமும் பெற்ற தாயை மணப்
பனிநாள் மலர் உறை பூவையை ஆரணப் பாவையையே.

9. பாவும் தொடையும் பதங்களும் சீரும் பலவிதமா
மேவும் கலைகள் விதிப்பாளிடம், விதியின் முதிய
நாவும், பகர்ந்த தொல் வேதங்கள் நான்கும், நறுங்கமலப்
பூவும் திருப்பதம் பூவால் அணிபவர் புந்தியுமே.

10. புந்தியில் கூரிருள் நீக்கும் புதிய மதியமென் கோ?
அந்தியில் தோன்றிய தீபம் என்கோ? நல் அருமறை யோர்
சந்தியில் தோன்றும் தபனன் என்கோ? மணித் தாமம் என்கோ?
உந்தியில் தோன்றும் பிரான் புயந் தோயும் ஒருத்தியையே.

11. ஒருத்தியை, ஒன்றும் இலா என் மனத்தின் உவந்து தன்னை
இருத்தியை, வெண்கமலத்து இருப்பாளை எண்ணெண் கலை தோய்
கருத்தியை, ஐம்புலனும் கலங்காமல் கருத்தை யெல்லாம்
திருத்தியை, யான்மற வேன்; திசை நான் முகன் தேவியையே.

12. தேவரும், தெய்வப் பெருமானும், நான்மறை செப்புகின்ற
மூவரும், தானவர் ஆகி உள்ளோரும், முனிவரும்
யாவரும், ஏனைய எல்லா உயிரும் இதழ் வெளுத்த
பூவரும் மாதின் அருள்கொண்டு, ஞானம் புரிகின்றதே.

13. புரிகின்ற சிந்தையின் ஊடே புகுந்து புகுந்து  இருளை
அரிகின்றது, ஆய்கின்ற எல்லா அறிவின் அரும் பொருளைத்
தெரிகின்ற இன்பம் கனிந்தூறி நெஞ்சம் தெளிந்து முற்ற
விரிகின்றது, எண்ணென் கலைமாது உணர்த்திய வேதமே.

14. வேதமும், வேதத்தின் அந்தமும் அந்தத்தின் மெய்ப் பொருளாம்
பேதமும், பேதத்தின் மார்க்கமும், மார்க்கப் பிணக்கு அறுக்கும்
போதமும், போத உருவாகி எங்கும் பொதிந்த விந்து
நாதமும், நாதவண்டு ஆர்க்கும் வெண்டாமரை நாயகியே.

15. நாயகம் ஆனமலர் அகமாவதும் ஞான இன்பச்
சேய் அகம் ஆன மலர் அகமாவதும் தீவினையால்
ஏய் அகம் மாறிவிடும் அகமாவதும் எவ்வுயிர்க்கும்
தாயகம் ஆவதும், தாதார் சுவேத சரோருகமே.

16. சரோருகமே; திருக்கோயிலும் கைகளும் தாள் இணையும்
உரோருகமும், திரு அல்குலும், நாபியும் ஓங்கிருள் போற்
சிரோருகம் சூழ்ந்த வதனமும் நாட்டம், சேயிதழும்
ஓரோர் உகம் ஈர் அரை மாத்திரை ஆன உரை மகட்கே.

17. கருந்தாமரை மலர், கண் தாமரைமலர், காமருதாள்
அருந்தாமரை மலர், செந்தாமரை மலர், ஆலயமாத்
தருந்தாமரை மலர், வெண்தாமரை மலர் தாவில் எழில்
பெருந்தாமரை மணக்கும் கலைக்கூட்டப் பிணைதனக்கே.

18. தனக்கே துணிபொருள் என்னும் தொல்வேதம்; சதுர் கத்தோன்
எனக்கே சமைந்த அபிடேகம் என்னும்; இமையவர் தாம்
மனக்கேதம் மாற்றும் மருந்து என்ப; சூடும் மலர் என்பன் யான்
கனக்கேச பந்திக் கலைமங்கை பாத கமலங்களே.

19. கமலந்தனில் இருப்பாள் விருப்போடு அம்கரம் குவித்துக்
கமலம் கடவுளர் போற்றும் மென்பூவை; கண்ணில் கருணைக்
கமலந்தனைக் கொண்டுகண்டு, ஒருகால் தம் கருத்துள் வைப்பார்
கமலம் கழிக்கும் கலைமங்கை ஆரணி காரணியே.

20. காரணன் பாகமும் சென்னியும் சேர்தரு கன்னியரும்
நாரணன் ஆகம் அகலாத் திருவும், ஓர் நான் மருப்பு
வாரணன் தேவியும், மற்றுள்ள தெய்வ மடந்தையரும்
ஆரணப் பாவை பணித்த குற்றேவல் அடியவரே.

21. அடிவேதம் நாறும்சிறப்பு ஆர்ந்த வேதம் அனைத்தினுக்கும்
முடிவே, தவள முளரி மின்னே, முடியா இரத்ன
வடிவே, மகிழ்ந்து பணிவார் தமது மயல் இரவின்
விடிவே, அறிந்து என்னை ஆள்வார் தலந்தனில் வேறு இலையே.

22. வேறு இலையென்று, உன் அடியாரிற், சுடி விளங்கும் நன்பேர்
கூறிலை, யானும் குறித்து நின்றேன்; ஐம்புலக் குறும்பர்,
மாறிலை கள்வர் மயக்காமல், நன் மலர்த்தாள் நெறியில்
சேறிலை ஈந்தருள்; வெண்தாமரை மலர்ச் சேயிழையே.

23. சேதிக்கலாம் தர்க்க மார்க்கங்கள் எவ்வௌர் சிந்தனையும்
சோதிக்கலாம்; உறப் போதிக்கலாம்; சொன்னதே துணிந்து
சாதிக்கலாம்; மிகப் பேதிக்கலாம் முத்தி தான் எய்தலாம்;
ஆதித் கலாமயில் வல்லி பொற்றாளை அடைந்தவர்க்கே.

24. அடையாள நாள்மலர் அங்கையில் ஏடும் அணிவடமும்
உடையாளை நுண்ணிடை ஒன்றும் இலாளை, உபநிடதப்
படையாளை, எவ்வுயிரும் படைப்பாளைப் பதும நநுந்
தொடையாளை, அல்லது மற்று, இனியாரைத் தொழுவதுவே.

25. தொழுவார் வலம் வருவார், துதிப்பார் தம்தொழில் மறந்து
விழுவார், அருமறை மெய் தெரிவார், இன்ப மெய் புளகித்து
அழுவார், இன்னும் கண்ணில்நீர்மல்குவார் என்கண் ஆவது என்னை?
வழுவாத செஞ்சொற் கலைமங்கை பால் அன்பு வைத்தவரே.

26. வைக்கும் பொருளும், இல்வாழ்க்கைப் பொருளும், மற்றுளப் பொருளும்
பொய்க்கும் பொருள் அன்றி, நீடும் பொருள் அல்ல; பூதலத்தின்
மொய்க்கும் பொருளும், அழியாப் பொருளும் விழுப்பொருளும்
உய்க்கும் பொருளும், கலைமாது உணர்த்து உரைப்பொருளே.

27. பொருளால் இரண்டும் பெறலாகும் என்ற பொருள் பொருளோ?
மருளாத சொற்கலை வான்பொருளோ? பொருள் வந்து வந்தித்து
அருளாய் விளங்கு மவர்க்கு ஒளியாய் அறியாத வர்க்கு
இருளாய் விளங்கும் நலங்கிளர் மேனி இலங்கிழையே.

28. இலங்கும் திருமுகம்; மெய்யிற் புளகம் எழும்; கண்கள் நீர்
மலங்கும்; பழுதற்ற வாக்கும் வலிக்கும்; மனம் மிகவே
துலங்கும்; முறுவல் செயக் களி கூரும் சுழல் புனல் போல்
கலங்கும் பொழுது தெளியும், சொல்மானைக் கருதினர்க்கே.

29. கரியார் அளகமும், கண்ணும், கதிர் முலைக் கண்ணும், செய்ய
சரியார் கரமும், பதமும், இதழும், தவள நறும்
புரியார்ந்த தாமரையும், திருமேனியும், பூண் பனவும்
பிரியாது என்நெஞ்சினும் நாவினும் நிற்கும்; பெருந்திருவே.

30. பெருந்திருவும் சமயமங்கையும் ஆகி, என் பேதை நெஞ்சில்
இருந்தருளும் செஞ்சொல் வஞ்சியைப் போற்றில், எல்லா உயிர்க்கும்
பொருந்திய ஞானந்தரும்; இன்ப வேதப் பொருளும் தரும்;
திருந்திய செல்வம் தரும்; அழியாப் பெருஞ் சீர்தருமே.

 சரஸ்வதியின் தமிழ் சுலோகம்

ஓம் ஊழ்வினை போக்குபவளே போற்றி

ஓம் ஊமைக்கும் அருள்பவளே போற்றி

ஓம் ஊரார் மெச்ச வைப்பவளே போற்றி

ஓம் ஊரும், பேரும் தருபவளே போற்றி

ஓம் ஊழியின் சக்தியே போற்றி

ஓம் ஊனக்கண் நீக்கி, ஞானக்கண் அருள்பவளே போற்றி